Beaux-Arts Architectuur
Definitie
Beaux-Arts architectuur is een neoklassieke architectuurstijl die in de 19e en vroege 20e eeuw populair was, vooral in Frankrijk en de Verenigde Staten. Deze stijl wordt gekenmerkt door symmetrie, monumentaliteit, decoratieve elementen, en een harmonie tussen architectuur, beeldhouwkunst en schilderkunst.
Omschrijving
Beaux-Arts architectuur was een reactionaire stroming op het eclecticisme van de 19e eeuw en benadrukte het gebruik van klassieke vormen en ordes. Gebouwen in deze stijl waren vaak groots en imposant, met nadruk op symmetrie en harmonie. Decoratieve elementen zoals beeldhouwwerken, reliëfs en schilderingen werden veelvuldig toegepast om een gevoel van elegantie en rijkdom te creëren. Deze architectuurstijl werd vaak toegepast op openbare gebouwen, zoals musea, bibliotheken en overheidsgebouwen.
Vergelijkbare termen
Neoclassicisme